Jak mango lubię!

Po Adieu przyszła pora na Trufle . Taka kolej rzeczy, że po pierwszej części wypada przeczytać drugą. Zwłaszcza jeśli ta pierwsza przypadła do gustu i zrobiła pozytywne wrażenie. Tego samego dnia, którego odebrałam przesyłkę zabrałam się do czytania. Przyznam się, że z wypiekami na twarzy śledziłam losy bohaterów. Odniosłam wrażenie, że autor zajął się większa ilością wątków niż w części poprzedniej, znacznie je urozmaicając. Uważam też, że grzechem byłoby sięgnięcie po Trufle bez znajomości treści Adieu , w której to książce zawartych jest sporo niejasności rozwiązanych w drugiej części przygód księdza Grosera. Ksiądz Groser wraca z Francji, ksiądz Paweł wraca z Niemiec. Jest to okazja do pokazania życia Kościoła za polską granicą (bardziej w Niemczech niż we Francji, gdyż opis pobytu Grosera we Francji ogranicza się do jego pobytu w klasztorze trapistów). Poznajemy prawdziwe powody wyjazdu, "zesłania", czy inaczej mówiąc - wysłania w celu zapoznania się z pracą w para

Książka kupiona za 6 złotych w księgarni Arsenał. Swoje na półce odleżała, w zamian za te zasługi postanowiłam ją przeczytać. Zaczęło się tak jak się spodziewałam, skończyło się inaczej, ale czy gorzej? Wstańcie chodźmy to zapis luźnych rozważań na temat posługi biskupa, powołania, zadań, obowiązków, ale też plusów związanych z pełnieniem tego urzędu. Jest kontynuacją książki autobiograficznej Dar i tajemnica , napisanej z okazji 50. rocznicy święceń kapłańskich Karola Wojtyły. Pierwsze, bardzo krótkie, rozdziały opowiadają o otrzymaniu dekretu o mianowaniu Wojtyły biskupem przez papieża Jana XXIII, spotkaniu z prymasem itp. Napisane są właśnie tak, jak myślałam: z humorem, zwięźle, ale bez pominięcia barwnych szczegółów. Potem (za co duży plus) przechodzimy do samej ceremonii święceń biskupich. Dla mnie, do tej pory, były to zupełnie niezrozumiałe czynności, pełne bogatej symboliki, której nikt nie potrafił mi przystępnie wytłumaczyć. Pomijając wspomniane wcześniej kwestie technic

Przeczytałam ją w zeszłoroczne wakacje w ramach prywatnego wyzwania, które miało na celu zapoznanie się z wszystkimi książkami na domowych półkach. Oczywiście nie udało mi się, na szczęście są jeszcze tegoroczne wakacje :) Królowa deszczu pojawiła się w zbiorach nie wiadomo skąd. Ta "tajemnica" oraz opis na okładce przekonały mnie, że muszę ją przeczytać w pierwszej kolejności. Takich książek z reguły nie czytam. Trochę wzruszających, trochę na faktach, z nieszczęśliwą miłością i konfliktem wewnętrznym bohatera. Ale ta pozycja jest inna i wciąga. A jeśli wzrusza to tak, że w niczym nie przypomina w tym romansideł. Główną bohaterkę poznajemy jako małą dziewczynkę w czasie pogrzebu jej rodziców - misjonarzy, którzy zostali brutalnie zamordowani. Nikt nie wie kto jest sprawcą, podejrzenia padają na przyjaciółkę domu, mającą, wg ogólnego przeświadczenia, kontakty z siłami nieczystymi. Zagadka nie zostaje rozwiązania a Kate wraca do rodzinnego domu, gdzie przez długi czas jest

Dostałam na urodziny, co nałożyło na mnie wręcz obowiązek przeczytanie jej. Prawdę mówiąc, gdyby nie to, to nigdy bym po nią nie sięgnęła. Nie znaczy to wcale, że książka jest beznadziejna. Po prostu, skandale, nowinki i epokowe odkrycia w kwestii życia Jezusa spływają po mojej świadomości tak, jak wiadomości o wynalezieniu leku na raka. Tym razem poszło o Ewangelię Judasza , która (jak głosi tytuł) miała zaginąć, po czym ktoś miał ją odnaleźć robiąc tym samym wielką przysługę ludzkości. To prawda, taki papirus, pochodzący z IV wieku został ogłoszony przez media przełomem. Z Zaginionej Ewangelii Judasza , napisanej przez dwóch uznanych specjalistów z dziedziny biblistyki i historii Kościoła, dowiedzieć się można, że każde tego typu znalezisko jest dla nauki zbawienne, pomaga odtworzyć formy religijności, sposób myślenia i potrzeby ówczesnych ludzi. Dostarcza także informacji o historii tworzenia się oficjalnego, ortodoksyjnego nauczania Kościoła stymulowanego przez pojawiające się h

Książka przykleiła się do mnie w bibliotece, w której znalazłam się z powodu wspomnianego wcześniej dyskursu scholastycznego. Omiatałam oczami regał, gdy wzrok mój padł na znajome nazwisko i coś przypominający tytuł. Nad przepaściami wiary polecił nam wykładowca jako pomoc przy przygotowywaniu się do zaliczenia ze wstępu do teologii. Jakie zdziwienie ogarnęło mnie po przeczytaniu kilku pierwszych stron! Dlaczego? Nad przepaściami wiary to wywiad z jednym z najbardziej kontrowersyjnych polskich teologów katolickich - ojcem Wacławem Hryniewiczem OMI, który często staje w opozycji do oficjalnego nauczania Kościoła, głosząc m. in. nadzieję powszechnego zbawienia, którą można łączyć z ideą pustego piekła. Rozmowę prowadzi dwoje teologów dr Elżbieta Adamiak i dr hab. Józef Majewski. Ksiądz Hryniewicz jest znanym ekumenistą, zajmującym się zwłaszcza dialogiem z prawosławiem, odpowiada na pytania niewygodne dla wielu kościelnych hierarchów, nie boi się wygłaszać odważnych teorii, to nadal

Kupiona w księgarni Arsenał , na Starym Runku w Poznaniu za 4,60. Coś wcześniej o niej słyszałam, ale nie do końca wiedziałam o co chodzi, więc bez zbędnych przemyśleń zaczęłam czytać. Od razu zaznaczam, że to nie jest zwykła lektura dla odstresowania. Przynajmniej dla mnie, mimo najszczerszych chęci się w nią zaangażowałam. W porównaniu z literaturą uzupełniającą i podręcznikami akademickimi, pikuś. Dwa dni i po sprawie. Głównym bohaterem jest ksiądz Groser, który zmaga się z podwójnym powołaniem, pisze i tym pisaniem ściąga na siebie burzę z piorunami. Przeciw niemu występuje biskup i lokalny potentat, a właściwie najpierw biznesmen i w ślad za nim biskup. Ale zanim to, to autor przedstawia nam całą paletę ludzkich zachowań. Poznajemy księdza alkoholika, niedoszłego samobójcę, sekretarza kurii, romansującego z przebojową właścicielką firmy, proboszcza "zesłanego" na wiejską parafię i (tylko listownie) księdza wysłanego na misję "za karę", który paradoksalnie do

Jak wszyscy to wszyscy :) Przedstawiam Czarusia: To zdecydowanie moje ulubione zdjęcia z serii: zostaw mnie w spokoju ;) A dziś zamiast książki wybieram mecz Lecha Poznań! Mam nadzieję, że decyzja jest słuszna i się nie zawiodę... ;)

Kupiłam na Allegro za śmieszne pieniądze (mniej niż 4 złote) egzemplarz z 1967 roku, po biblioteczny. Widać ktoś chciał się go szybko pozbyć. Ten na zdjęciu to najnowsze wydanie. Swoją drogą kierownik biblioteki mojego wydziału, który nam tę książkę polecił jest (moim zdaniem) największym fanem Greena w Polsce a na dodatek ma wszystkie 5 albo 6 polskich wydań tej pozycji. Co ciekawsze mimo, że Greene pisał prozę, którą można zakwalifikować do literatury religijnej, jego książki (a zwłaszcza Moc i chwała ) były chętnie i często drukowane w PRL - u. Dlaczego? To się za chwilę okaże... Głównym bohaterem książki jest ksiądz, ale to nie jest zwykły ksiądz. Mówią o nim "ksiądz - pijaczyna". Żeby było ciekawiej jest tchórzem, łajzą i cudzołożnikiem. W pewnym momencie mówi: popełniłem grzech nieczystości , a co najgorsze kocha owoc swojego grzechu, co nie pozwala mu wzbudzić w sobie żalu z powodu jego popełnienia. Akcja rozgrywa się w latach 30. XX wieku w Meksyku, w czasie p

Kupiona na kiermaszu taniej książki na Dworcu Głównym w Poznaniu, za jedyne 7,90. I tym razem nie z powodu kopuły bazyliki św. Piotra w Rzymie na okładce. Skusiło mnie połączenie kopuły, kiełbasy i świni oraz oczywiście niska cena. Na okładce dostępne są informacje o głównym bohaterze, czyli A. A. jest członkiem niemieckiej dynastii handlarzy świń, który jednak nie czuje się dobrze w tym fachu i postanawia zostać papieżem i nawrócić Mao Tse-tunga. W tym celu wyjeżdża do Rzymu, gdzie studiuje teologię i poznaje od podszewki życie kościelnych dostojników i watykańskiej administracji. Na tym jego historia się nie kończy (o czym nie dowiemy się z okładki), porzuca karierę duchownego, rezygnując z przyjęcia święceń, wyjeżdża z Rzymu i ... zostaje mówcą pogrzebowym. Co ciekawe udaje mu się upozorować własną śmierć, gorzej niestety wychodzi mu rozpoczęcie nowego życia. Odniosłam wrażenie, że fabuła w tej książce jest nieistotna lub ma naprawdę niewielkie znaczenie, zresztą jest tak dziwna

Książka z biblioteki, kolejny "przypadek" kiedy zamierzam wypożyczyć coś innego niż to z czym w ostateczności z biblioteki wychodzę. Nie jest to co prawda taki rozrzut tematyczny jak kiedyś, ale nadal trudno mi trzymać się planu. Tym razem szukałam pozycji do bibliografii dyskursu scholastycznego o zasadności praktykowania spowiedzi usznej, napatoczyła się ta książka, więc wzięłam. Może a nuż się przyda. Kiedy spadasz głową w dół to zbiór tekstów, które nigdy nie miały być spisane, wydrukowane i wydane. Ich autorem jest o. Rafał Skibiński, tragicznie zmarły dominikanin. Mimo tego, że nie żyje już od ponad 20 lat jego kazania i konferencje tchną świeżością i ciągle są aktualne. Na okładce można przeczytać, że te teksty pomagają żyć. Mówią o Bogu w taki sposób, że człowiek zapomina o swoich ograniczeniach i bólach – czyta i chce iść dalej przez życie bez względu na to, co się wydarzy. . Myślę, że to jednak delikatna przesada, książka rozjaśnia wiele wątpliwości i zaskakuje

Tę książkę udało mi się wygrać w konkursie 52 cytaty , od razu po otwarciu zaczęłam czytać i skończyłam błyskawicznie, żałując, że była taka krótka... To jedna z tych pozycji, po przeczytaniu których nie wiem co powiedzieć, żeby przekonać znajomych do sięgnięcia po nią. Niestety stwierdzenie, że po prostu warto się z nią zapoznać , niewiele mówi, więc spróbuję napisać coś więcej. Głównym bohaterem jest lekarz, Józef Kowalski, nazywany dalej Józefem K., na pierwszy rzut oka człowiek nieprzyjemny, z którym dla własnego dobra lepiej nie utrzymywać kontaktów. Historia rozpoczyna się gdy ów lekarz dowiaduje się, że choruje na raka. Pokrótce, książka ma formę dziennika prowadzonego przez Józefa, w którym opisuje zdarzenia z przeszłości, które zaważyły na jego życiu, wpłynęły na jego sposób postrzegania świata i podejście do ludzi. Można wymienić tu chociażby śmierć synka, odejście żony, czy nieumyślne spowodowanie śmierci pacjentki. Ale Józef spisuje także na bieżąco zmiany jakie zachodzą

Kiedyś usłyszałam od pewnego magistra, że nie ma czasu i chęci do dokończenia doktoratu, bo jego doktoratem są ludzie, z którymi pracuje i których stara się formować (od 10 lat jest wychowawcą w pewnej instytucji). Zmierzam do tego, że w najbliższym czasie nie będę miała ani czasu, ani chęci na spisywanie wrażeń po przeczytaniu książek :) Bo moimi recenzjami są dzieci, z którymi jutra z rana wyjeżdżam na zimowisko :) Znając siebie, tuż po powrocie zabiorę się do pisania, nie mogąc oprzeć się potrzebie podzielenia się z kimś swoimi wrażeniami. Myślę, że zanim zjem porządną kolację i wypakuję plecak na blogu pojawi się kolejny wpis.

Psychiatra Boga to świąteczny prezent, dokładniej podarunek od koleżanki, która wylosowała moje nazwisko przed klasową wigilią i pewnie nie miała zielonego pojęcia co mi kupić, więc weszła do księgarni, zobaczyła Boga w tytule i więcej się nie zastanawiając włożyła ją do koszyka. Opisu z okładki nie mam zamiaru spisywać, jest dostępny tu . To jednak z najbardziej dziwnych i tajemniczych książek jakie czytałam. Bo jak to? Bóg przychodzi do psychiatry? Gabriel podaje się za stwórcę i jest głęboko przekonany do swojej boskości, umawia się z lekarzem, bo potrzeba mu chwili wytchnienia. Nieoczekiwanie dla psychiatry, zupełnie bez jego kontroli, zamienia się rolami ze swoim pacjentem i to Gabe (Gabriel)staje się terapeutą a Richard zagubionym człowiekiem, któremu trzeba pomóc. Książka składa się z opisu 10 sesji, które całkowicie odmienią sposób myślenia pana doktora. A czy Gabriel na prawdę był Bogiem? To chyba nie jest ważne, chociaż autor proponuje dość zaskakujące zakończenie. Ba

Dostałam ją w ramach nagrody. Byłam przekonana, że to kolejna nudna książka, która zalegała w magazynie, więc ofiarowano ją organizatorom konkursu. Po przeczytaniu wiedziałam już, że nawet jeśli zalegała to na pewno niesłusznie! Opis dostępny jest na nakanapie.pl i Wydawnictwa W DRODZE . Od siebie dodam, że jest to jedna z najbardziej pokreślonych książek jakie posiadam, pełna trafnych spostrzeżeń i zdań, które zapadają w pamięć. A jednocześnie jest wolna od sztucznego patosu, autor nie sili się na bycie poważnym za wszelką cenę. Myślę, że słusznie, czasem lepiej jest coś wyśmiać, niż czynić z tego sprawę ostateczną. Poza tym połączenie bajki (Pinokio autorstwa Collodiego) z rozważaniami na temat wiary to niełatwe zadanie, z którego autor wywiązał się znakomicie. tytuł: Pajacyk Pinokio i Jego Pan autor: Giacomo Bifii rok wydania: 2005 wydawnictwo: Wydawnictwo Polskiej Prowincji Dominikanów W DRODZE numer ISBN: 83-7033-548-9 ilość stron: 212 Zamiast recenzji, cytaty. Mówią sa