Jak mango lubię!

Lektury zaczęłam pochłaniać właściwie dopiero w liceum. Wcześniej starałam się, ale przychodziło mi to bez jakieś szczególnej radości :) Właściwie podobały mi się prawie wszystkie lektury licealne, więc mam problem... Zacznę od faworyta. Mistrz i Małgorzata - Genialna pd każdym względem. Jeśli ktoś jeszcze się z nią nie zapoznał to bardzo proszę, żeby to zrobił. Wyższy poziom abstrakcji to coś co lubię. Prawdę mówię, kiedy mówię, że jest fantastyczna! Rzadko kiedy zdarza się, że książka, w której głównym bohaterem jest szatan mnie porywa. A tę czytałam na lekcjach (przede wszystkim religii, co za ironia losu...) co zdarzało mi się nieczęsto. Bardzo chciałam wiedzieć co będzie dalej. Dalej kolejność przypadkowa. Ferdydurke (i Trans-Atlantyk też :) ) - Przez większość moich kolegów nazywana Pierdami w dziurkę . Abstrakcja na poziomie najwyższym i mistrzowskim. Porywający język, żywa narracja. Sposób opisywania ludzi, sytuacji, miejsc. Niezwykły styl, nie oglądający się na opi

Po przeczytaniu książki Wyjdź do światła wiedziałam, że zapoznanie się z resztą dorobku ojca Badeniego to tylko kwestia czasu. A ta książka jest niczym innym jak owocem podstępu. Powstała dzięki kobiecej przebiegłości. Otóż szukające rady tudzież pomocy u znanego dominikanina panie postanowiły nagrać jego wypowiedzi. Materiałem tym zainteresowało się wydawnictwo, redaktorzy byli wniebowzięci. Gorzej było jednak z samym zainteresowanym, który zgodził się na wydanie książki pod warunkiem, że teksty niezaakceptowane zostaną spalone. I tak bezpowrotnie utracono dużą część (zapewne wartościowych) treści. Ale na szczęście pojawiła się również ta pozycja. Można o niej powiedzieć, że jest trochę o wszystkim. Ale na pewno nie o niczym. Rozrzut tematyczny wynika przede wszystkim z wielości problemów z jakimi borykały się (podstępne, a jakże) kobiety. Można przeczytać o modlitwie, spowiedzi, funkcjonowaniu wśród ludzi, kontakcie z Bogiem. Szukaniu swojej wspólnoty, odkrywaniu sensu życia i p

Na początek i na zachętę powiem, że po przeczytaniu każdej kolejnej strony tej książki utwierdzałam się w przekonaniu, że muszę pojechać znów do Rosji. Tym razem dalej i na dłużej. Po zapoznaniu się z poprzednią książką autorki ( Pandrioszka ) postanowiłam nie zwlekać i wypożyczyć książkę nowszą, aktualniejszą i chyba bardziej szokującą. Ty razem można przeczytać już nie tylko o wojnie w Czeczenii, ale o dalszych losach tej maleńkiej republiki, jej przywódców (co znamienne prawie wszyscy odeszli z tego świata w sposób daleki od śmierci naturalnej). Oprócz opisu czeczeńskiego krajobrazu i tradycji oraz kultury (tak ten naród ma kulturę i to o wiele starszą niż Rosjanie czy Polacy) autorka przybliża także wszystko co (przez rosyjskie władze) było wiązane z tzw. czeczeńskimi bandytami: wybuchy domów w Moskwie, atak terrorystyczny na teatr na Dubrowce i szkołę w Biesłanie. Ponadto stara się udowodnić, że za tymi akcjami stali wysoko postawieni urzędnicy państwowi i oligarchowie. A stan

Miałam ogromne oczekiwania co do tej książki. Nie będę ukrywać, że odrobinę się zawiodłam. Począwszy od wagi (książka jest nieludzko ciężka), która sprawiła, że zaczęło mnie boleć ramią, po chaotycznie wręcz poupychane zdjęcia i chyba zbyt mało konkretów w tekście. Pierwsze wrażenie robi bardzo pozytywne, twarda okładka i grafika na niej umieszczona, dobrej jakości kredowy papier. Potem jest trochę gorzej, kiedy trzeba ją przetransportować z biblioteki do domu. Ale i duży format, i ciężar postanowiłam zrzucić na dbałość wydawcy o wygląd i elegancją. Wierzyłam też, że mój wysiłek zostanie wynagrodzony poprzez zgłębienie wartościowej zawartości książki. Nie jestem specjalistką w dziedzinie cudów, zwłaszcza eucharystycznych (i chyba nie zamierzam być), więc szukałam pozycji dla absolutnych laików. Po otwarciu tejże, stwierdziłam, że trafiłam w dziesiątkę: mało tekstu i dużo zdjęć. Czyli jest dobrze. Ale po przeczytaniu kilku stron stwierdziłam, że tekstu jest odrobinę za mało. Z opi

Długo się wzbraniałam. Nie przepadam za taką tematyką. Owszem, przyjmuję istnienie świata duchowego i zła. Można powiedzieć: wierzę w to. Ale jak nie muszę to nie raczę się opisami egzorcyzmów. Horrorów też nie oglądam. Mimo wszystko postanowiłam przeczytać tę książkę. I jedno czego jestem pewna to to, że fani horrorów (oraz ci, którzy się ich panicznie boją) powinni się z nią zapoznać... A dlaczego? Bo warto się dowiedzieć, że to co można zobaczyć na ekranach telewizorów to w dużej mierze bujda i efekt wyobraźni scenarzysty. A sam egzorcyzm często wygląda jak standardowa wizyta u lekarza. Kolejka, numerek, poczekalnia, obrzęd, zapisy na następną wizytę. Doprawdy nic nadzwyczajnego. Chociaż czas trwania takiej duchowej kuracji może przerażać, kilka miesięcy, rok, dziewięć czy nawet czterdzieści lat... Książka Matta Baglio to reportaż opowiadający historię amerykańskiego księdza, który dopóki nie został mianowany diecezjalnym egzorcystą specjalnie nie zajmował sobie czasu na rozmyś

Zasadniczo nie oglądam filmów a większość ekranizacji książek (zwłaszcza lektur) po prostu nie przypadła mi do gustu. Nie chodzę do kina a przed telewizorem wytrzymuję najwyżej 20 minut po czym zupełnie nieświadomie wychodzą do kuchni/swojego pokoju/łazienki zapominając o tym, że w ogóle oglądałam jakiś film... Ale jest kilka książek, które chętnie zobaczyłabym na ekranie (tylko błagam w odcinkach!). Kolejność miejsc absolutnie przypadkowa. Jak mi się przypomniało tak wpisałam. Ksiądz Rafał i Ksiądz Rafał: Niespokojne czasy - Wiem, że jest już Ojciec Mateusz (i jego pierwowzór Don Matteo ), od kilku lat można oglądać Plebanię . Był Detektyw w sutannie , U Pana Boga w ogródku oraz mnóstwo filmów fabularnych o przygodach księży (nie tylko katolickich, żeby wspomnieć choćby serial Siódme niebo ). Można stwierdzić - wystarczy. Mimo wszystko będę się upierać, że Rafał Nowina zasługuje na to, aby go pokazać (z naciskiem na POKAZAĆ). Ale mniejsza o niego, nie przepuściłabym okazji

Wystarczyło, że tematem książki jest Rosja. Wiedziałam, że warto będzie ją przeczytać. Tak też było :) Smutna matrioszka, którą strach otworzyć. Istna z niej puszka Pandory. Tytułowa Pandrioszka . Taka jest Rosja. Mimo tego, że opisywane wydarzenia miały miejsce w latach 90-tych, niewiele się w niej zmieniło. Ot, więcej luksusowych aut na ulicy i więcej uprzywilejowanych grup, stojących ponad prawem. To o tyle wartościowa książka, że opowiada o czasach, które dla wielu są odległą przeszłością. Na przykład dla mnie. W czasie wojny w Czeczenii miałam około 5 lat. Niewiele więc mogę pamiętać, zwłaszcza, że od dziennika wolałam dobranockę... Ale zanim o wojnie. Książka zaczyna się od opisu codziennego życia w Moskwie. Niektórych moich znajomych pewnie oburzyły by warunki mieszkaniowe w standardowej moskiewskiej kamienicy. Nieprzyjemny zapach, brud, śmieci, mało przyjacielsko nastawieni sąsiedzi (w porównaniu z warunkami na dalekiej wsi, w części azjatyckiej Rosji to mimo wszystko luksu

Tym razem nie będzie dziesięciu szczęśliwców. Prawdę mówiąc rzadko kiedy czytając książkę stwierdzam, że ten bohater to równy gość. Częściej jestem skłonna utożsamić się z jakąś z postaci. Ale to wcale nie oznacza, że chciałabym się przyjaźnić. Z samym sobą! Nigdy w życiu ;) Robinson Kruzoe - takie przyjaciela chyba każdy by chciał mieć. Dzwonisz do niego i mówisz, że kran się zepsuł a on przyjeżdża, naprawia i w ramach promocji przywozi świeże mleczko kokosowe... Problem w tym, że nosiłoby go po świecie. Ale czego nie wybacza się przyjaciołom ;) Rafał Nowina - wiadomo, ksiądz. Ale nie tylko. Gotuje, ujeżdża konie, rozmawia ze zwierzętami, zna się na uprawie roli, umie dojść do porozumienia z każdym. Nie jest karierowiczem, zawsze każdego wysłucha i nigdy w nikogo nie zwątpi. Ideał! Kate i Annah - bohaterki książki Królowa deszczu . Kate to tak bardziej moja rówieśniczka, Annah mogłaby być moją matką. W ostateczności obie doceniły wartość relacji międzyludzkich, nauczyły się,

Jako, że kiedyś, dawno temu przeczytałam pierwszą część serii Pawła Zuchniewicza postanowiłam zapoznać się z jej kontynuacją. Jak już zostało ustalone Jan Paweł II nie jest w Polsce postacią nieznaną. Mam jednak wrażenie, że ta popularność nie oznacza wiedzy na jego temat. Zgadzam się, rzecz jasna, z tym, że najlepiej by było gdyby wszyscy katolicy i fani Karola Wojtyły sięgnęli z entuzjazmem po jego encykliki, adhortacje i pisma filozoficzne. Wtedy nie byłoby problemu z nieznajomością nauczania Jana Pawła II. Ale jak zwykle są pewne zastrzeżenia. Po pierwsze, dokumenty Stolicy Apostolskiej nie są do końca wymarzoną lekturą dla uczniów szkoły podstawowej i gimnazjum. Po drugie, większość normalnych ludzi w czasie czytania tego typu tekstów zaczyna boleć głowa z przeciążenia. I co by tu z takim fantem zrobić? Otóż, można polecić fabularyzowaną biografię. To naprawdę fajna sprawa. Zwłaszcza, że obok Karola Wojtyły autor opisuje historię wielu osób z otoczenia przyszłego papieża. Ni

Po przeczytaniu Nocy spowiednika stwierdziłam, że warto by było zapoznać się z resztą dorobku tego autora. Padło na wykłady, bo... książka była zapakowana w folię i niemożliwym było sprawdzenie jej zawartości w księgarni. Ale nic to. Okazało się, że to był jednak dobry wybór. Jak już wspomniałam jest to zbiór tekstów wygłoszonych przy różnych okazjach na europejskich uniwersytetach, m.in na Oxfordzie, w Berlinie, Cambridge, Akwizgranie, Paryżu, Moskwie, Wiedniu. A także w Warszawie i Lublinie. Co prawda studiuję dopiero od roku, ale bardzo bym chciała, żeby wszyscy wykładowcy prowadzili w podobny sposób zajęcia. Mimo, że tematyka nie jest łatwa i przyjemna to przekaz jest jasny i klarowny. Naprawdę czyta się przyjemnością. Pod warunkiem oczywiście, że kogoś te problemy interesują. Ksiądz Halik jest Czechem i to w tych tekstach widać. Często powołuje się na własne doświadczenia i sytuację społeczeństwa czeskiego, w czasach przed i po upadku reżimu komunistycznego. Mówi o Kościele w