Cierpliwość wobec Boga. Spotkanie wiary z niewiarą - Tomáš Halík
Co może wyniknąć ze spotkania wiary z niewiarą? Konflikt, spięcie, nieporozumienie? A może dobro, rozwój i dojrzałość?
Na okładce informacja: Najlepsza książka teologiczna w Europie. Nagroda Europejskiego Stowarzyszenia Teologii Katolickiej 2011. Pomyślałam, że zajrzę.
We wstępie można przeczytać, że książka inspirowana jest pozycją Przemówić do Zacheusza a w trakcie czytania zauważyć pewne zasadnicze zbieżności z Wzywany czy niewzywany, Bóg się tutaj zjawi. Biorąc pod uwagę te okoliczności (powtórki z rozrywki)chciałam zwyczajnie porzucić lekturę, ale kierowana ciekawością odkrycia czegoś nowego (i tytułem) pozostałam przy wcześniej podjętej decyzji.
I doszłam do wniosku, że jeśli coś jest dobre to się nie nudzi. I nadaje się do wielokrotnego czytania.
Znany skądinąd Zacheusz znowu został uczyniony głównym bohaterem opowieści. Człowiek obarczony lękami i niepewnością. Ciekawy tego kim jest Jezus, który dziwnym zbiegiem okoliczności dostaje szansę, aby Go poznać. Podejmuje decyzję o zmianie życia. A potem? Co się dzieje potem? Czy pozostał wierny przysiędze? Zrezygnował, zapomniał, znudziło mu się? A dlaczego by o tym nie podyskutować? Przecież historia każdego Zacheusza jest inna, każda kończy się inaczej, rozpoczyna na nowo, trwa...
Niewiara ma różne źródła, dobrze pokazuje to rozdział pt. List. Nie zawsze to co wydaje się oczywiste właśnie tak wygląda. Tendencyjne, sloganowe, stereotypowe podejście do religii, wiary, Boga i Kościoła może wynikać z cierpienia, które trudno jest zamanifestować w inny sposób. Dlatego właśnie sięga się po krytykę, obrażanie i negowanie tego, co (i Kto) nie może (lub nie chce) się bronić.
Również nawiązanie do Don Kichota, Sancho Pansy i ich odmiennego postrzegania Dulcynei z Toboso wydaje się być interesujące. Tak jak przywołanie twierdzeń Kierkegaarda albo Hildebranda.
Najbardziej zafascynował mnie rozdział (i inne fragmenty) o św. Teresie z Lisieux, nie będę ukrywać, że jestem tej postaci fanką (w granicach rozsądku, rzecz jasna) i wszelkie interpretacje jej życia, dzieł, wypowiedzi przykuwają moją uwagę. Podobno zrobił to już ktoś wcześniej, ale ja odkryłam tę teorię dopiero w tej książce. Otóż, ksiądz Halik porównuje tutaj Małą Świętą z nikim innym jak Fryderykiem Nietzsche. Ciekawe prawda? Zestawić osobę głęboko wierzącą z mistrzem podejrzeń, ogłaszającym śmierć Boga. A jednak łączyło na pewno jedno: ciemność - niewiara. Tylko każdy z nich wybrał inny sposób przeżywania tego doświadczenia.
Ogólna konkluzja? Niezależnie od tego jak bardzo jesteśmy z Kościołem/wiarą/religią związani Bóg kiedyś milknie. Przychodzi czas niewiary. Wynika ona z lenistwa, przyzwyczajenia i rutyny lub odwrotnie z zaangażowania, zaufania i zjednoczenia z Bogiem. Z reguły jednak jest wynikiem ludzkiego niedopatrzenia. A po co przychodzi? Żeby zmusić do poszukiwań, wyjścia z szablonów, znanych i oswojonych schematów, które straciły sens. Bo nie o to tutaj chodzi. Tu ważny jest Bóg i to czy ogłosimy światu Jego śmierć, czy pomimo wszystko, wbrew niewierze zachowamy wiarę.
Bądź cierpliwy! (Zrozumienie przyjdzie z czasem.)
I cytat, z Prologu, łatwo znaleźć. Myślę, że idealnie opisuje to o czym a książka jest:
Wiara, nadzieja i miłość są trzema aspektami naszej cierpliwości wobec Boga; trzema sposobami radzenia sobie z doświadczeniem Bożego milczenia. Proponują drogę całkiem odmienną zarówno od ateizmu, jak i od „łatwej wiary”. To jednak – w odróżnieniu od tamtych dwu wiodących często na skróty – droga rzeczywiście długa. Ta droga – podobnie jak exodus Izraela będący jej najdoskonalszym pierwowzorem – prowadzi również przez pustynię i ciemność. Istotnie, czasem gubimy gdzieś tę drogę – jej cechą jest nieustanne poszukiwanie, a niekiedy także błądzenie; czasem musimy zejść bardzo głęboko w przepaść, w ciemną dolinę, żeby ją znowu odnaleźć. Gdyby jednak nie wiodła tamtędy, nie byłaby drogą do Boga – Bóg nie mieszka na powierzchni.
tytuł: Cierpliwość wobec Boga. Spotkanie wiary z niewiarą
autor: Tomáš Halík
data wydania: 2009
wydawnictwo: WAM
numer ISBN: 978-83-7505-368-5
ilość stron: 200
We wstępie można przeczytać, że książka inspirowana jest pozycją Przemówić do Zacheusza a w trakcie czytania zauważyć pewne zasadnicze zbieżności z Wzywany czy niewzywany, Bóg się tutaj zjawi. Biorąc pod uwagę te okoliczności (powtórki z rozrywki)chciałam zwyczajnie porzucić lekturę, ale kierowana ciekawością odkrycia czegoś nowego (i tytułem) pozostałam przy wcześniej podjętej decyzji.
I doszłam do wniosku, że jeśli coś jest dobre to się nie nudzi. I nadaje się do wielokrotnego czytania.
Znany skądinąd Zacheusz znowu został uczyniony głównym bohaterem opowieści. Człowiek obarczony lękami i niepewnością. Ciekawy tego kim jest Jezus, który dziwnym zbiegiem okoliczności dostaje szansę, aby Go poznać. Podejmuje decyzję o zmianie życia. A potem? Co się dzieje potem? Czy pozostał wierny przysiędze? Zrezygnował, zapomniał, znudziło mu się? A dlaczego by o tym nie podyskutować? Przecież historia każdego Zacheusza jest inna, każda kończy się inaczej, rozpoczyna na nowo, trwa...
Niewiara ma różne źródła, dobrze pokazuje to rozdział pt. List. Nie zawsze to co wydaje się oczywiste właśnie tak wygląda. Tendencyjne, sloganowe, stereotypowe podejście do religii, wiary, Boga i Kościoła może wynikać z cierpienia, które trudno jest zamanifestować w inny sposób. Dlatego właśnie sięga się po krytykę, obrażanie i negowanie tego, co (i Kto) nie może (lub nie chce) się bronić.
Również nawiązanie do Don Kichota, Sancho Pansy i ich odmiennego postrzegania Dulcynei z Toboso wydaje się być interesujące. Tak jak przywołanie twierdzeń Kierkegaarda albo Hildebranda.
Najbardziej zafascynował mnie rozdział (i inne fragmenty) o św. Teresie z Lisieux, nie będę ukrywać, że jestem tej postaci fanką (w granicach rozsądku, rzecz jasna) i wszelkie interpretacje jej życia, dzieł, wypowiedzi przykuwają moją uwagę. Podobno zrobił to już ktoś wcześniej, ale ja odkryłam tę teorię dopiero w tej książce. Otóż, ksiądz Halik porównuje tutaj Małą Świętą z nikim innym jak Fryderykiem Nietzsche. Ciekawe prawda? Zestawić osobę głęboko wierzącą z mistrzem podejrzeń, ogłaszającym śmierć Boga. A jednak łączyło na pewno jedno: ciemność - niewiara. Tylko każdy z nich wybrał inny sposób przeżywania tego doświadczenia.
Ogólna konkluzja? Niezależnie od tego jak bardzo jesteśmy z Kościołem/wiarą/religią związani Bóg kiedyś milknie. Przychodzi czas niewiary. Wynika ona z lenistwa, przyzwyczajenia i rutyny lub odwrotnie z zaangażowania, zaufania i zjednoczenia z Bogiem. Z reguły jednak jest wynikiem ludzkiego niedopatrzenia. A po co przychodzi? Żeby zmusić do poszukiwań, wyjścia z szablonów, znanych i oswojonych schematów, które straciły sens. Bo nie o to tutaj chodzi. Tu ważny jest Bóg i to czy ogłosimy światu Jego śmierć, czy pomimo wszystko, wbrew niewierze zachowamy wiarę.
Bądź cierpliwy! (Zrozumienie przyjdzie z czasem.)
I cytat, z Prologu, łatwo znaleźć. Myślę, że idealnie opisuje to o czym a książka jest:
Wiara, nadzieja i miłość są trzema aspektami naszej cierpliwości wobec Boga; trzema sposobami radzenia sobie z doświadczeniem Bożego milczenia. Proponują drogę całkiem odmienną zarówno od ateizmu, jak i od „łatwej wiary”. To jednak – w odróżnieniu od tamtych dwu wiodących często na skróty – droga rzeczywiście długa. Ta droga – podobnie jak exodus Izraela będący jej najdoskonalszym pierwowzorem – prowadzi również przez pustynię i ciemność. Istotnie, czasem gubimy gdzieś tę drogę – jej cechą jest nieustanne poszukiwanie, a niekiedy także błądzenie; czasem musimy zejść bardzo głęboko w przepaść, w ciemną dolinę, żeby ją znowu odnaleźć. Gdyby jednak nie wiodła tamtędy, nie byłaby drogą do Boga – Bóg nie mieszka na powierzchni.
tytuł: Cierpliwość wobec Boga. Spotkanie wiary z niewiarą
autor: Tomáš Halík
data wydania: 2009
wydawnictwo: WAM
numer ISBN: 978-83-7505-368-5
ilość stron: 200
dzięki za komentarz.
OdpowiedzUsuńrównież obserwuje;)